کاش

کاش که ما بال و پری داشتیم

آمدنش را خبری د اشتیم

کاش که مست از می او می شدیم

در شب ظلمت سحری داشتیم

کاش به یاد سفر آخرت

زندگی ساده تری داشتیم

کاش زمانی که ریا می رسید

همچو صداقت سپری داشتیم

کاش که ما لایق او می شدیم

تا به ظهورش اثری داشتیم

اللهم عجل لولیک الفرج

داود رزاقی راد

صاحب عدل

غم مخور ای دل شوریده که غمخوار آید

صاحب عدل و عدالت به سر کار آید

گرچه این دوره وفا را نخریدند نترس

صبر کن ای دل من تا که خریدار آید

گره از مشکل مردم بگشا مرد عمل

تا ببینی که امام تو به دیدار آید

به عمل کار بر آید به سخنرانی نیست

هر چه بی رنج و تلاش است مرا عار آید

جمعه ها از پس هم می گذرد سرد و غریب

از خداوند بخواهیم که این بار آید

داود رزاقی راد

سوره عشق

دیگر آن عشق جوانی پیر شد

ای دل غافل چه آسان دیر شد

ای مسیحا دم لب خندان بیار

قلب من از غصه و غم سیر شد

نقش عالم رنگ تاریکی گرفت

عشق و ایمان طعمه ی تزویر شد

آنچه فانی هست روزی می رود

از چه نالم این چنین تقدیر شد

در دل انسان نمی گنجد دو مهر

سوره ی عشق این چنین تعبیر شد

بارالها این غم هجران بس است

مژده ی وصلت چرا تاخیر شد؟

داود رزاقی راد

مرحم جان

پیر است وفاداری من گر چه جوانم

فخرم همه این است که از منتظرانم

جمعی به تو مشتاق و تو غایب ز نظر ها

ای ماه چرا دیدن رویت نتوانم

عید امد و هنگام بهار است و شکوفه

تا جمعه دیدار تو من رنگ خزانم

ای خواب خوش غفلت و ای نفس خطاکار

بگذار در این بادیه بیدار بمانم

الوده به دنیای گناهم کرمی کن

من منتظرم تا بدهی خط امانم

مولا تو خودت بیشتر از ما نگرانی

سخت است الهی برسان مرحم جانم

داود رزاقی راد

قاصد

می رسد فریاد طوفان غنچه می لرزد چرا؟

با صدای رعد و برقش غصه می آید مرا

روز رفت و سال رفت و عمر هم کم کم گذشت

قاصدا کی می رسد فصل قیام اشنا

هرکسی از عشق گوید محرم اسرار نیست

دل بکن از این دیار مرگبار بی وفا

گاه گاهی هم به نجوای دل خود گوش کن

یک سکوت دل بی ارزد بر همه فریادها

قصه ما هم به اخر می رسد روزی ولی

کاش باشد نام نیکو یادگار عمر ما

داود رزاقی راد

مژده

مژده ی دیدنت مرا ،بی تب و تاب می کند

آنکه عیان شود رهش ، خیز و شتاب می کند

درد فراق می کشم ، گریه سبک نمی کند

ماهی تشنه دلم  ، هوای آب می کند

اوج کمال می برد ، این دو پر سکوت من

غوره ی نارسیده را ، صبر شراب می کند

در عجبم ز آن کسی ، که تشنه کام و تشنه دل

بحر مقابلش ولی ، عزم سراب می کند

گر به هوای جهل خود ، از ره راست کج شوم

توبه کنم ز کار خود ، که مستجاب می کند

داود رزاقی راد

از کتاب کویرافلاک