کتاب کویرافلاک دو(نوشته داود رزاقی راد)

سلام دوستان و خوانندگان عزیز

کتاب شعر دومم با اسم کویر افلاک دو ...نویسنده : داود رزاقی راد

در تاریخ بیستم شهریور 1393 مراحل مجوز و چاپش تموم شد

چنانکه قبلا تصمیم گرفته بودم همین تاریخ کتابمو برای علاقمندان به صورت رایگان

برای دانلود میذارم ...امیدوارم که خوشتون بیاد و استفاده کنید

ادرس در پایین صفحه
 
(توضیح :فایل پی دی اف هست و کتاب که باز میشه میتونید در بالا سمت راست

یک فلش هست که روی ان موس را نگه دارید دانلود نشان داده میشود)

http://www.cloob.com/u/kavir17/110241030

کاش

کاش که ما بال و پری داشتیم

آمدنش را خبری د اشتیم

کاش که مست از می او می شدیم

در شب ظلمت سحری داشتیم

کاش به یاد سفر آخرت

زندگی ساده تری داشتیم

کاش زمانی که ریا می رسید

همچو صداقت سپری داشتیم

کاش که ما لایق او می شدیم

تا به ظهورش اثری داشتیم

اللهم عجل لولیک الفرج

داود رزاقی راد

صاحب عدل

غم مخور ای دل شوریده که غمخوار آید

صاحب عدل و عدالت به سر کار آید

گرچه این دوره وفا را نخریدند نترس

صبر کن ای دل من تا که خریدار آید

گره از مشکل مردم بگشا مرد عمل

تا ببینی که امام تو به دیدار آید

به عمل کار بر آید به سخنرانی نیست

هر چه بی رنج و تلاش است مرا عار آید

جمعه ها از پس هم می گذرد سرد و غریب

از خداوند بخواهیم که این بار آید

داود رزاقی راد

سوره عشق

دیگر آن عشق جوانی پیر شد

ای دل غافل چه آسان دیر شد

ای مسیحا دم لب خندان بیار

قلب من از غصه و غم سیر شد

نقش عالم رنگ تاریکی گرفت

عشق و ایمان طعمه ی تزویر شد

آنچه فانی هست روزی می رود

از چه نالم این چنین تقدیر شد

در دل انسان نمی گنجد دو مهر

سوره ی عشق این چنین تعبیر شد

بارالها این غم هجران بس است

مژده ی وصلت چرا تاخیر شد؟

داود رزاقی راد

مرحم جان

پیر است وفاداری من گر چه جوانم

فخرم همه این است که از منتظرانم

جمعی به تو مشتاق و تو غایب ز نظر ها

ای ماه چرا دیدن رویت نتوانم

عید امد و هنگام بهار است و شکوفه

تا جمعه دیدار تو من رنگ خزانم

ای خواب خوش غفلت و ای نفس خطاکار

بگذار در این بادیه بیدار بمانم

الوده به دنیای گناهم کرمی کن

من منتظرم تا بدهی خط امانم

مولا تو خودت بیشتر از ما نگرانی

سخت است الهی برسان مرحم جانم

داود رزاقی راد

قاصد

می رسد فریاد طوفان غنچه می لرزد چرا؟

با صدای رعد و برقش غصه می آید مرا

روز رفت و سال رفت و عمر هم کم کم گذشت

قاصدا کی می رسد فصل قیام اشنا

هرکسی از عشق گوید محرم اسرار نیست

دل بکن از این دیار مرگبار بی وفا

گاه گاهی هم به نجوای دل خود گوش کن

یک سکوت دل بی ارزد بر همه فریادها

قصه ما هم به اخر می رسد روزی ولی

کاش باشد نام نیکو یادگار عمر ما

داود رزاقی راد

مژده

مژده ی دیدنت مرا ،بی تب و تاب می کند

آنکه عیان شود رهش ، خیز و شتاب می کند

درد فراق می کشم ، گریه سبک نمی کند

ماهی تشنه دلم  ، هوای آب می کند

اوج کمال می برد ، این دو پر سکوت من

غوره ی نارسیده را ، صبر شراب می کند

در عجبم ز آن کسی ، که تشنه کام و تشنه دل

بحر مقابلش ولی ، عزم سراب می کند

گر به هوای جهل خود ، از ره راست کج شوم

توبه کنم ز کار خود ، که مستجاب می کند

داود رزاقی راد

از کتاب کویرافلاک

علی

اگر چه شیعه ی عشقم ولی به یاری اوست

که هرچه دارم و دانم ز آشنایی اوست

تمام عمر خودم را علی علی گفتم

که ملک دل همه در تحت پادشاهی اوست

چه خانه ای که در آن پنج روح بزرگ

همه اهالی آن خانه ی خدایی اوست

حسن که مظهر زهد است و استقامت و صبر

نماد و مظهر عصمت زن گرامی اوست

حسین وارث خون خدا و مظهر عشق

نماد عاطفه زینب که یادگاری اوست

تمام هستی خود را کنم فدای علی

چو مهدی اش بپذیرد تنم فدایی اوست

داود رزاقی راد

از کتاب کویرافلاک

نهج البلاغه

رو سیاهم سوی مولا چشم یاری دوختم

این همه حکمت ز مولایم علی آموختم

فقر را همچون لباس تازه بر تن می کند

هر کسی که ادعای شیعه بودن می کند

گفت با مردم چنان باشی که چون مرگت رسد

اشک ریزند و دعای خیر بر روحت رسد

چون که نعمت های خالق بر تو گردد اشکار

ناسپاسی نعمتت را می نماید دور و خوار

فرد نیکوکار از اعمال نیکو بهتر است

آنکه بدکار است از اعمال زشتش بدتر است

در شگفتم از کسی که ناامید است از خدا

می تواند توبه گوید تا شود عمری رها

دل نبندد اهل ایمان بر کسی غیر از ا لاه

از کس وچیزی نمی ترسد به جز کار گناه

آن گناهی که تو را اخر پشیمانت کند

بهتر از آن کار نیکویی که خودخواهت کند

قلب احمق در دهان عاقل زبانش در دل است

چون قناعت ثروتی پیدا نمودن مشکل است

بخل ننگو ترس نقصان ناتوانی افت است

هر شکیبایی شجاعت زهد همچون ثروت است

هر تهی دستی به شهر خویش هم بیگانه ایست

گر به دشمن دست یابی بخشش اش شکرانه ایست

آن کسی که در هوای آرزوی خویش تاخت

در مصاف مرگ آخر زندگانی را بباخت

می شود افسرده دل ها همچونان اندامتان

پس بجویید حرف های حکمت آموز زمان

نیست اندک آن عمل هایی که با ایمان کنی

بهترین زهد تو آنکه زهد خود پنهان کنی

داود رزاقی راد

از کتاب کویرافلاک

پیک بشارت

دیگر از آن لب خندان اثری نیست که نیست

چون که از پیک بشارت خبری نیست که نیست

در میان همه ی مدعیانت چون من

مست و دیوانه و شوریده سری نیست که نیست

مانده ام گوشه ی بازار که یوسف برسد

چه بمانم که دگر سیم و زری نیست که نیست

همه را دادم و اکنون به طلب آمده ام

دیگر او را به گدایان نظری نیست که نیست؟

عهد کردم که دگر بر ره باطل نروم

مثل من نزد شما توبه گری نیست که نیست

آن سخن را که تو آموخته ای روز ازل

بارها گفتم و اما ثمری نیست که نیست

مثل طوفان همه ی عمر پریشان حالم

همچو من در ره تو در به دری نیست که نیست

داود رزاقی راد

برگزیده از کتاب کویرافلاک

کویر

من کویرم در پی باران سراسر آه و آه

همدم تنهایی من آسمان و اشک ماه

عشق آمد با نگاهی عقل و هوشم را گرفت

ترسم از این است ایمانم بگیرد یک نگاه

در فرار از خود نمی دانم کجا باید گریخت

پشت من خم می شود از بار سنگین گناه

بارالها رحمتی کن تا امانتدار تو

سربلند آید برون از امتحان راه و چاه

جنت و دنیا نمی خواهم تورا خواهم تو را

تا که دستم را بگیری بی پناهم بی پناه

داود رزاقی راد

برگزیده از کتاب کویرافلاک

غوغا

شمع می میرد چرا پروانه غوغا می کند؟

این حقیقت را دل دیوانه معنا می کند

بی تمنا می رود موجی به سوی عشق خویش

می شود روزی که ساحل عزم دریا می کند

قطره ی بی تاب از پشت حصار سنگ ها

عاقبت راهی به سوی رود پیدا می کند

ماه تا کی در حجاب ابر پنهان می شود؟

گر بخو اهی تا ببینی دیده بینا می کند

چشمه ها خشکیده ای باران نمی آیی چرا؟

باغبان پژمردن گل را تماشا می کند

مرغ تنهایی که بر کنج قفس خو کرده است

وقت آزادی چرا امروز و فردا می کند؟

داود رزاقی راد

برگزیده از کتاب کویرافلاک

پنجره

باز کن پنجره را صبح در این نزدیکیست

پرده ها را بگشا این همه تاریکی چیست؟

جور دیگر بنگر بر همه چیز و همه کس

گر تو زیبا نگری جمله جهان زیباییست

همگی تشنه ولی تشنه لبان می گردیم

پس بجوییم که آن آب روان کوزه ی کیست

در پی آینه ای باش درون را بینی

که کسی جز تو در آن آینه زندانی نیست

باز کن پنجره را باغ تو را می خواند

چشمه ها متتظر و نور حقیقت جاریست

داود رزاقی راد

برگزیده از کتاب کویرافلاک

بهترین رنجیدن

درد من تکرار سرد لحظه های بودن است

عمر خود را در همین تکرار خود پیمودن است

همچو طفل تازه پایی تشنه ی دانستنم

آنچه راضی می کند گاهی مرا پرسیدن است

غیر تو بر دیگری هرگز دمی دل نسپرم

بشنو این سوز سکوتم بدتر از نالیدن است

همچو کوری دیده هایم را ز دنیا بسته ام

بارالها درد من تکرار خود را دیدن است

دست خالی آمدم ایمان به فضلت داشتم

لطف بی پایان تو همواره در تابیدن است

گفته ای هر درد و رنجی امتحانی بر شماست

چون که درمانم تویی این بهترین رنجیدن است

داود رزاقی راد

برگزیده از کتاب کویرافلاک

بشارت

باز چشمان من از دوری او تر شده است

حیف از آن عمر که بی بودن او سر شده است

دل بی تاب من از غصه به تنگ آمده بود

با فراقش غم من چند برابر شده است

خبرت هست که بی روی تو آرامم نیست؟

بی حظور تو جهان بدتر و بدتر شده است

از حقیقت چو بگویم همه محکوم کنند

حرف مستان ریا بر همه باور شده است

من نگویم که مرا کار خطایی نبود

شکر او را که مرا توبه میسر شده است

جمعه ها منتظرم تا که بشارت برسد

که به یمن قدمش کعبه

منور شده است

داود رزاقی راد

برگزیده از کتاب کویرافلاک

شب آخر

می رسد از سکوت شب صدای سرد اشنا

کسی نشسته گوشه ای زمزمه می کند : خدا



از این دیار خسته ام بنده ی دل شکسته ام

منتظرم بخوانی ام بیا   بیا   بیا   بیا

داود رزاقی راد

وفادار

با من خسته کسی از ته دل یار نبود  

دل مسکین مرا همدم‌ و غمخوار نبود  

من از ان روز که دیوانه‌‌ی روی تو شدم  

مثل من هیچ کسی عاقل و هوشیار نبود  

هر کسی آمد و زخمی به دل ما زد و رفت  

دل مجروح مرا هیچ خریدار نبود  

همنشین دل من غصه و غم بود فقط  

باوفا بود ولی محرم اسرار نبود  

گفت آن پیک بشارت که طلب کن بدهم  

ولی افسوس مرا جرات گفتار نبود  

آدم ان روز که از حکمت او آگه شد  

سیب را خورد و دگر در پی انکار نبود  

لذت وصل تو را بر دو جهان نفروشم  

تا نگویی که بر آن عهد وفادار نبود

از کتاب کویرافلاک

داود رزاقی راد

دیگر این سینه‌ی من خانه‌ی احزان شده است

دلم از دوری او سخت پریشان شده است

دل آشفته‌ی من بر قفسش خو نکند

که به اجبار در این بادیه مهمان شده است

دوش در گوش من آن پیک سحرگاهی گفت

خویش بگذار و بیا راه تو آسان شده است

نیست سی‌‌مرغ که سیمرغ شویم آخر کار

طاقت اور دل من قاف نمایان شده است

دوش در عالم رویای درونم دیدم

که کویر دل من نیز گلستان شده است

از کتاب کویرافلاک

نویسنده : داود رزاقی راد

سلام دوستان عزیز

کتاب شعرم چاپ شد

کویرافلاک

نوشته ی داود رزاقی راد

سخت است

شب تاریک به دنبال تو بودن سخت است

همه را دیدن و روی تو ندیدن سخت است

همچو شمعی که از این فاصله‌ها می‌سوزم

خبر دوری پروانه شنیدن سخت است

روحم از این قفس سرد درون می‌نالد

این امانت به سلامت نرسیدن سخت است

در نمازم خم ابروی تو را می‌بینم چه کنم

حسرت روی تو کشیدن سخت است

غم هجر تو مرا می‌کشد آخر چه کنم؟

خبر آمدنت را نشنیدن سخت است

داود رزاقی راد

دوستانی که تمایل به تهیه کتاب داشتند

در قسمت نظرات خصوصی ادرس و کد پستی

دقیق بفرستن تا براشون ارسال بشه

و هزینشو به شماره کارت

6273533010242665

نزد بانک تجارت

و به نام داود رزاقی

میتونن واریز کنن

هزینه خود کتاب 4000 تومان

الهی! بر هر که داغ محبت خود نهادی،

خرمن وجودش را به باد نیستی در دادی.

الهی! همه آتش ها بی محبت تو سرد است

و همه نعمتها بی لطف تو درد است.

الهی! مخلصان به محبت تو می نازند

و عاشقان به سوی تو می تازند.

کار ایشان توبسازکه دیگران نسازند،

ایشان را تو نواز که دیگران ننوازند.

الهی! محبت تو گلی است محنت و بلا خار آن،

آن کدام دل است که نیست گرفتار آن.

الهی! از هر دو جهان محبت تو گزیدم

و جامه بلا بریدم و پرده عافیت دریدم

ازهر چیز تعریف کردند،

بگو مال خداست و کار خداست.

نکند خدا را بپوشانی و آنرا به خودت یا

به دیگران نسبت بدهی که ظلمی بزرگ تر از این نیست.

اگر این نکته را رعایت کنی،

از وادی امن سر در می آوری.

هر وقت خواستی از کسی یا چیزی تعریف کنی،

از پروردگارت تعریف کن.

بیا و از این تاریخ تصمیم بگیر حرفی نزنی مگر از او.

هر زیبایی و خوبی که دیدی رب و پروردگارت را یاد کن،

همانطور که امیرالمؤمنین علیه السلام

در دعای دهه ی اول ذیحجه می فرماید:

به عدد همه چیزهای عالم لا اله الا الله

از حاج اقا دولابی

لال است آن زبان که نگوید ثنای تو

کور است دیده ای که ببیند سوای تو

رحمت به روح “صائب” شیرین سخن که گفت:

«عالم پر است از تو و خالی است جای تو»

از آن سری، که پای گذاری به چشم ما

ای چشم جبرئیل امین! جای پای تو

هر شب، دلم مسافر سرداب سامره است

همچون کبوتری که پرد در هوای تو

شب های جمعه ناحیه خوانند انبیا

در صحن سیّدالشّهدا با صدای تو

ای کاش در کنار حرم، صبح جمعه ای

تو بر حسین گریه کنی، ما برای تو

صد جمعه دیده ایم و شما را ندیده ایم

از درد گفته ایم و دوا را ندیده ایم

چشمان ما هر آنچه به جز یار دیده است !

از بخت تیره وجه خدا را ندیده ایم


چرخیده ایم دور سر خویش تا کنون

اما مسیر پای شما را ندیده ایم

خون دل است قسمت ما از فراق یار

از روزگار ما که مدارا ندیده ایم

هستیم اسیر ظلمت محض و نخواستیم

تا حال اگر که شمس هدی را ندیده ایم

از ذکر مانده ایم چو تسبیح پاره شد

وقت سحر نسیم دعا را ندیده ایم

چندین محرم آمد و رفت و نیامدی

آقا بیا که کرب و بلا را ندیده ایم

شب قدر است بیا قدر بدانیم کمی

خانه دل ز گناهان بتکانیم کمی

شعله افتاده به ملک دلم از فرط گناه

دوست را از دل این شعله بخوانیم کمی

روح را صیقل آیینه دهیم از دل و جان

آه را تا ملکوتش برسانیم کمی

عهد بستیم و شکستیم بسی کاش! که ما

بر سر عهد وفادار بمانیم کمی

پوشه از بار گناهان شده پر حجم بیا

رمضان است به آتش بکشانیم کمی

نگذاریم زبانه بکشد دوزخمان

بنشینیم و به اشکش بنشانیم کمی

بنشانیم نهالی به امید ثمری

چشمه از چشم به پایش بدوانیم کمی

و ارادت بنماییم و بگوییم «الغوث

ناله را تا به فلک باز رسانیم کمی

سفره ی افطار خود را پهن کردی در کجا ؟!

سامرا یا طوس یا کنج بقیع یا کربلا ؟!

لقمه ی نانی بگیر و عاشقت را سیر کن

جان من آقا فدای لقمه ای نان شما

نان تو از جنس نان نیمه شبهای علیست

نیمه شب شاه عرب نان و رطب سهم گدا

مثل حیدر نیمه ی شب خانه ها را در بزن

منتظر داری میان تک تک این خانه ها

کوچه و پس کوچه های سینه ام بی تاب توست

ضربه های قلب من می گوید آقا جان بیا

مادرت چشم انتظار لحظه ی دیدار توست

تو بیاور بهر زخم سینه و پهلو دوا

چاره ی غمهای زهرا وارث مولا بیا

العجل دارُالشِّفای دردهای قلب ما

دوباره سفره ی اشک است و فیض ماه خودم

دوباره نیمه شبی و بساط آه خودم

کسی به جز تو خبردار نیست از حالم

میان محکمه آرم که را گواه خودم ؟

چه ظلم ها که نکردم به خود در این دنیا

چه چوب ها که نخوردم من از نگاه خودم

حیا نکردم و دنبال معصیت رفتم

شدم من عبد فراری و دل بخواه خودم

چه صبر داری و خسته نمی شوی از من

خودم که خسته ام از این همه گناه خودم

میان قبر بگویم حسین و گریه کنم

دلم خوش است به این اشک گاه گاه خودم

دل ما معتکف کوی خدا شد الحمد

درِ این ماه به روی همه وا شد الحمد

به گنهکار بگو ماه دعا شد برگرد

حاجت عبد خطاکار روا شد الحمد

آری یک عمر اگر توبه شکستی بازآی

توبه این‌جاست که پر قدر و بها شد الحمد

از سحر تا دم افطار لبم آب نخورد

پس نصیب عطشم آب بقا شد الحمد

جگرم سوخت کمی یاد حسین افتادم

نفسم هم نفس کرببلا شد الحمد

این گنهکار کجا و سحر کوی حسین

مستجاب عاقبت انگار دعا شد الحمد

از شب قدر همان سال گذشته تا حال

بارها قسمت من صحن رضا شد الحمد

در نبودت زدلم صدق وصفا کم کم رفت

مِهرت اما به دلم، شکر خدا مانده هنوز

می شود دیدن روی تو نصیبم، یا،نه؟

دل من بین همین خوف ورجاءمانده هنوز

به همان ناله ی بین در و دیوار قسم

مادرت چشم براهت بخدا مانده هنوز

دلتان خون شده ،اما چکنم ،مجبورم!

دختری درعقب قافله جا مانده هنوز

هر چه که خواسته ام، داده ای ارباب،ولی

با شما یک سفر کرب وبلا مانده هنوز

خیره به آسمان شده امشب نگاه من

ماه خدا دمیده و كجا مانده ماه من؟

ماه خدا رصد شده با این همه غبار؟

اما تو در نیامدی از ابر آه من

راه تو سد نمیشود از ابر و از غبار

روی تو مانده در پس دود گناه من

یابقیةالله

خالق عشق و محبت یا حسین
ای قتیل دشت غربت یا حسین

ای گل صحرا نبرد فاطمه
ای صفای آل عصمت یا حسین

ای که جانت سوخت از لب تشنگی
ای فدای کام خشگت یا حسین

آن قدر سوز عطش بالا گرفت
تا که شد بی نور چشمت یا حسین

تشنه ام تشنه ترم کن بر غمت
یا بمیرم یا شهادت یا حسین

یکشبه راه مرا کوتاه کن
با نگاهی از محبت یا حسین

دوست دارم پیشت آیم لحظه ای
تا نمایم با تو صحبت یا حسین

حالا بیا که خواب پر از ربـــنــا شود

·٠• تا سنگ در مسیر عبورتــــ طلا شود

·٠• حالا بیا که غربتــــ شبهـای بی کسی

·٠• با چشـــم های روشن تـــو آشنا شود

·٠• وقتش رسیده ماه برقصــد به دور تـــو

·٠• وقتش رسیده که پنجره رو بـه تــو وا شـود

·٠• ای کاش روز آمدنتـــــ دل حضور داشت

·٠• تا مثل یک پرنده به راهت رها شود

·٠• قسمت کنیم میان همه آب و دانه را

·٠• آنگاه دل کنار تو غرق خــــدا شود ...

·٠•● اللهم عجل لولیکـــ الفــرج

تمام پنجره ها رو به آسمان باز است
ببار حضرت باران که فصل اعجاز است

کجا قدم زده ای تا ببوسم آنجا را
که بوسه بر اثر پات عین پرواز است

شده ترانه و ذکر لبم دعای فرج
اگر که ذکر تو باشی دعا هم آواز است

تو دیر کردی و ما مستحق سرزنشیم
چرا که علت تاخیر، قحط سرباز است

رسیده عمر و صبوری و طاقت آخر خط
بیا که روز وصال تو روز آغاز است

زمین بدون تو بی آفتاب مانده، ببین
تمام پنجره ها رو به آسمان باز است


" احسان پرسا "

با سنگ هر گناه پرم را شكسته ام

آه ای خدا ، خودم كمرم را شكسته ام

نه راه پیش مانده برایم نه راه پس

پلهای امن پشت سرم را شكسته ام

من دانه دانه اشك خودم را فروختم

نرخ طلایی گهرم را شكسته ام

دیگر مرا نشان خودم هم نمی دهند

آیینه های دور و برم را شكسته ام

دنیا شكست خورده تر از من ندیده است

حالا به سنگ خورده ، سرم را شكسته ام

آرام كن مرا و در آغوش خود بگیر

حالا كه بغض شعله ورم را شكسته ام

راهم بده به باغهای شجرهای طیبه

من توبه كرده ام ، تبرم را شكسته ام....

این روزها که زمزمه ی یار می کنم

خیلی هوای دیدن دلدار می کنم

این «تحبس الدّعا» شدنم بی سبب که نیست

از بس که رو به سفره ی اغیار می کنم

گفتم به خود که حداقل ای کریم شهر

یک شب کنار سفره ات افطار می کنم ...

فهمیده ای به درد تو آقا نمی خورم

زیرا خلاف امر تو رفتار می کنم

من نوکر تو هستم و محتاج لطف تو

خود را به تو همیشه بدهکار می کنم

دل را که حجم معصیت آن را گرفته است

با اشک های روضه سبک بار می کنم

لال است آن زبان که نگوید ثنای تو

کور است دیده ای که ببیند سوای تو

رحمت به روح “صائب” شیرین سخن که گفت:

«عالم پر است از تو و خالی است جای تو»

از آن سری، که پای گذاری به چشم ما

ای چشم جبرئیل امین! جای پای تو

هر شب، دلم مسافر سرداب سامره است

همچون کبوتری که پرد در هوای تو

شب های جمعه ناحیه خوانند انبیا

در صحن سیّدالشّهدا با صدای تو

ای کاش در کنار حرم، صبح جمعه ای

تو بر حسین گریه کنی، ما برای تو

در نبودت زدلم صدق وصفا کم کم رفت

مِهرت اما به دلم، شکر خدا مانده هنوز

می شود دیدن روی تو نصیبم، یا،نه؟

دل من بین همین خوف ورجاءمانده هنوز

به همان ناله ی بین در و دیوار قسم

مادرت چشم براهت بخدا مانده هنوز

دلتان خون شده ،اما چکنم ،مجبورم!

دختری درعقب قافله جا مانده هنوز

هر چه که خواسته ام، داده ای ارباب،ولی

با شما یک سفر کرب وبلا مانده هنوز